“Zijn ouders en Pim* kregen meer begrip voor elkaar en daardoor ontstond voor iedereen lucht.” Het werk van Pro6 kan pittig zijn, maar levert ook mooie succesverhalen op. Die delen we graag, om te inspireren en van te leren. Zoals het verhaal van Pim, die onder behandeling was bij collega Frans.

“Pim was net 17 jaar toen hij voor het eerst bij mij kwam. Zijn ouders waren gescheiden en hij maakte zich nogal zorgen om hen. Vader had psychiatrische problemen en verslavingsproblematiek. Moeder had een verleden met relaties met huiselijk geweld, waar Pim ook getuige van was. Pim wilde zich minder zorgen maken, zijn ouders wilde beter aansluiten bij de behoeften van Pim, zodat hij zich minder zorgen hoefde te maken.”

“Ik wandelde veel met Pim langs het water, dat vond hij fijn. Hij begon steeds meer te praten, merkte dat de gesprekken hem goed deden. We spraken over de dagelijkse beslommeringen, over zijn zorgen en wat hij leuk vond om te doen. Als behandelaar  probeerde ik hem te begrijpen. Het verplaatsen in Pims belevingswereld was iets makkelijker, omdat ik een zoon heb in zijn leeftijdscategorie. Door de gesprekken met Pim begreep ik waarom hij zich zorgen maakte over zijn ouders. Pim wilde zijn zorgen niet delen met zijn ouders, omdat hij bang was dat zij zich dan weer meer zorgen gingen maken over hem. Zijn ouders wilden juist wel horen wat hem bezighield. Uiteindelijk zag Pim de meerwaarde van een gesprek met zijn ouders in.”

Brief aan ouders
“Ik gaf Pim de leiding. Hij mocht bepalen of, wanneer en hoe hij met zijn ouders in gesprek ging. Hij volgde ondertussen ook traumatherapie bij een collega. Uiteindelijk ging hij eerst in gesprek met zijn moeder. Dat werden twee heel intensieve, maar ook mooie gesprekken. Moeder volgde mijn advies op om op de luisterstoel te gaan zitten en niet meteen haar eigen mening te uiten. Dat werkte heel goed. Ik weet nog dat ze aan het einde van het gesprek naast elkaar op de bank zaten, elkaar een dikke knuffel gaven en er veel emoties loskwamen. Door de tranen heen zag ik begrip en onmacht, maar het was vooral goed zoals het op dat moment was. Ze lieten merken dat ze het samen ook fijn hadden, ondanks de zorgen.”

“Hetzelfde deed Pim bij zijn vader, waarbij hij ook een brief aan hem richtte. Hij schreef dat hij graag wilde dat zijn vader in behandeling zou gaan. Vader reageerde zacht en emotioneel. Vanuit begrip konden ze elkaar horen. Hoe mooi is het dat een kind tegen z’n vader kan zeggen: ik maak me zorgen. En dat een vader dan met tranen in zijn ogen antwoordt: ‘Ik snap je, jongen. Ik ga je advies proberen over te nemen.’ Als ik na zo’n gesprek de deur achter me dichtdeed, dacht ik: wat is het toch fantastisch dat ik dit als werk mag doen.”

“We hadden ook gesprekken met beide ouders en Pim. Het mooie was dat Pim zich ook toen uitsprak: ‘Ik maak me zorgen om jullie, dus ga je alsjeblieft wat meer op jezelf richten.'”

Lucht voor iedereen
“Ik heb het gezin nog een tijdje gevolgd. Met Pim ging het beter, hij volgde een opleiding, had een baantje en deed veel met toneel in het theater. Hij volgde zijn eigen weg en niet alles stond meer in het teken van de zorgen die hij had over zijn ouders. Moeder was begonnen met vrijwilligerswerk. De situatie van vader bleef helaas onveranderd.”

“Ouders en Pim kregen tijdens de behandeling meer begrip voor elkaar, waardoor ruimte ontstond om naar elkaar te luisteren en elkaar de ruimte te geven om dingen op de eigen manier te doen. Daardoor ontstond voor iedereen lucht. Een mooie en belangrijke uitkomst.”

*Pim is een gefingeerde naam, om de anonimiteit van onze cliënten te bewaken.