Stephanie Spiecker werkte zeven jaar in de gesloten jeugdzorg, voordat  ze bij Pro6 terechtkwam. Zeven pittige, maar mooie jaren waar ze lessen uit trok voor de toekomst. Lessen die nu ook van pas komen in haar werk als gezinsbehandelaar.

“Het werken met mensen van allerlei achtergronden geeft me veel energie. Ik vind het heel interessant om iedereen te leren kennen. Te leren begrijpen. Daarom ging ik psychologie studeren.”

“Na mijn studie werd ik persoonlijk begeleider op een zorgboerderij. Daar kwamen mensen die echt nergens anders meer terechtkonden. Ze kampten bijvoorbeeld met verslavingen of persoonlijkheidsproblematiek.

Gesloten jeugdzorg
“Ik wilde na een tijdje wisselen van baan, maar het was crisis. Ik zag een vacature in de gesloten jeugdzorg. Ik vond het spannend omdat het totaal onbekend voor me was, maar zag het als een uitdaging en wilde het wel proberen. Ik werkte op een meidengroep. Meiden met loverboyproblematiek, die echt beschermd moesten worden. Die hun eigen grenzen niet kenden. Ook veel meiden die zichzelf beschadigden.

“De kinderen binnen die groep testten je continu uit. Je komt jezelf daar heel hard tegen. Ik leerde dat je vooral jezelf moet blijven. Een rol spelen werkt niet. “

“Na zeven jaar wilde ik iets anders. Ik ging op zoek, met een hoop waardevolle ervaringen en lessen in mijn achterzak. Ik probeer altijd achter iemands gedrag te kijken. Hoe komt het, dat iemand me uitscheldt? Bij kinderen zit vaak heel veel verdriet, naar aanleiding van wat ze hebben meegemaakt.”

De rust vinden
“Ik wist wat ik wilde: een omgeving waarin ik mezelf kon ontwikkelen, mensen op weg kon helpen en geen wisselende diensten meer. Via Renate en Femke leerde ik Pro6 kennen. Zij waren enorm enthousiast, over de vrijheid en de werkwijze. Twee maanden later startte ik als gezinsbehandelaar.”

“Ik ervaar bij Pro6 echt de meerwaarde van het werken in een gezin. Je krijgt heel veel extra informatie. Je kunt wel jarenlang kneitterhard je best doen om iemand individueel bij te staan, maar als diegene dan terugkomt in een onveranderd systeem, volgt bijna altijd een terugval. Ik vind het ambulant werken ook een groot voordeel: je ziet echt meer, als je iemand thuis bezoekt.”

Kind op weg helpen
“Het geeft me voldoening dat ik een verandering teweeg kan brengen, die kinderen op weg helpt. Ik kom net van een vader vandaan, waar ik vier weken geleden ben begonnen. Hij zei: ‘Ik weet niet wat je met moeder hebt gedaan, maar ze is ineens veel toegankelijker.’ Dat is heel belangrijk, zeker voor de kinderen. Als ze continu boos blijft op de andere ouder, voelt het kind zich ook afgewezen. Het kind bestaat namelijk voor de helft uit vader en de helft uit de moeder. Dat gaf ik haar, maar ook andere ouders, mee.”

“Een favoriet type casus heb ik niet. Als ik maar een connectie heb met een persoon. En over het algemeen lukt me dat goed. Ik durf daarbij ook wat van mezelf te laten zien. Mezelf open te stellen. Bijvoorbeeld te vertellen dat ik van Indonesische afkomst ben. Daardoor creëer je extra raakvlakken binnen die connectie.”